HOME

een terug

"Dode lente". "De Telegraaf". Amsterdam, 27-02-1969. Geraadpleegd op Delpher op 10-07-2019, https://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:011196693:mpeg21:a0346

 /  1962-1969  / DIVERSE 1969-02-27  

BRON Delpher: De Telegraaf 1969-02-27                               ook in MAP

„De consument moet weten wat werkelijk

waardevol is in landbouwprodukten”

Leer leven met het insekt

door J.H. Wessel

WAGENINGEN, woensdag

We moeten weer leren, leven met insekten. Niet meer proberen ze met enorme hoeveelheden giftige stoffen uit te roeien. Door hun ongelooflijk aanpassingsvermogen lukt dat toch nooit.

Bovendien mag het niet, omdat veel soorten een onmisbare rol vervullen in de natuur. We moeten “schadelijke” insekten toestaan te leven.

Ook in onze boomgaarden en aardappelvelden, zelfs als het product er uiterlijk wat minder fraai van wordt.

„De consument zal moeten leren wat werkelijk waardevol is in landbouwproducten, zodat zijn keus niet door een quasivolmaakt uiterlijk wordt bepaald.”

Dat zei de Wageningse entomoloog (insektenkundige) prof.  dr. J. de Wilde op een bijeenkomst van de Werkgroep Geïntegreerde Bestrijding van Plagen TNO.

[....]

Dode lente

Die brede kring werd in 1962 al bereikt door Rachel Carson, de Amerikaanse biologe die de wereld opschrikte met haar boek . „Silent Spring” – Dode Lente.

De publieke opinie is sindsdien weer enigszins ingedut. De dramatische voorbeelden van gevaar voor mens en natuur, die Rachel Carson opeenstapelde, wekten zozeer de indruk van overdrijving, dat een groot deel van haar wetenschappelijke collega's het boek als hysterische onzin van de hand wees.

Dat deed de Nederlandse entomoloog dr. C. J. Briejèr niet. Hij was indertijd directeur van de Plantenziektenkundige Dienst te Wageningen en had vóór de verschijning van Silent Spring al contact met Rachel Carson.

Hij zette haar werk in Nederland voort door na zijn pensionering ook een boek te schrijven: „Zilveren sluiers en verborgen gevaren”. Ondertitel: “preparaten, die het leven bedreigen”. Verplichte en fascinerende lectuur voor iedereen, die het goed meent met het leven op aarde. De mogelijke gevolgen van de z.g. resistentie, die hij voorziet zijn niet minder dan huiveringwekkend.

[....]

Doorgewinterde entomologen zijn verbijsterd geweest over de snelheid, waarmee huisvliegen en malariamuggen resistentie tegen DDT hebben ontwikkeld, om maar een voorbeeld te noemen. Dit geldt ook voor nog lagere organismen zoals bacteriën en virussen.

Terwijl de mens het dier bestrijdt, slaat de natuur meedogenloos terug. Vijandige organismen worden sterker, terwijl de mens zwakker wordt als gevolg van zijn steeds betere medische verzorging, die ook de zwaksten in leven houdt en zwakke kinderen laat krijgen.

 [....]

Symptoom

Het symposium “Op Leven en Dood”, waarop in 1964 In Amsterdam een negental Nederlandse geleerden hun visie op het probleem gaven, noemde hij „een symptoom van Nederlandse dikdoenerij en gewichtigheid”.

Dr. Briejèr is promotor en jarenlang voorzitter van de commissie van beheer geweest van de Werkgroep Geïntegreerde Bestrijding, die in 1958, vier jaar vóór het verschijnen van Rachel Carson's boek, werd opgericht.

Nederlandse onderzoekers zagen toen al in dat er een bestrijdingsmiddelenvraagstuk ontstond. Sommige plagen werden juist gestimuleerd, omdat natuurlijke vijanden werden uitgeroeid. Er ontstond resistentie. Insekticiden verspreidden zich in het milieu van mens en dier en gingen gevaar opleveren. Er moesten dus andere methoden worden gezocht.

Receptie

Het tienjarig bestaan van de werkgroep is vorige week met een bescheiden receptie gevierd op een van de Wageningse instituten. Voor de 73 leden van de groep een mooie gelegenheid om elkaar eens allemaal tegelijk te zien, want zij werken op 27 verschillende universiteiten, instituten, proefstations en bedrijven.

Hun bedoeling is niet om de chemische bestrijdingsmiddelen uit te schakelen. De huidige stand van de wetenschap ziet hiervoor geen mogelijkheid zonder een enorme vermindering van de wereldvoedselproductie, die toch al geen gelijke tred houdt met de groei van de wereldbevolking.

[....]

Dat dit onderzoek praktische resultaten gaat afwerpen wordt de hoogste tijd.

DDT bevindt zich inmiddels tot in de moedermelk die baby's binnenkrijgen, in de haringen van de Noordzee, in de pinguïns aan de Zuidpool. Talloze andere vergiften worden op de meest onwaarschijnlijke, plaatsen aangetroffen.

Het menselijke organisme kan de steeds toenemende springvloed van vergiften in het milieu zeker niet verdragen, schrijft dr. Briejèr in een recente publicatie in de Nieuwe Linie.

Insekten kunnen dit wèl. Dit gaat ten koste van miljarden slachtoffers onder deze diertjes, maar door  hun enorme voortplantingsvermogen komen zij dit wel weer te boven. Het meest absurde in de situatie is dan ook wel, dat de mens er vermoedelijk wel in zal slagen, zichzelf uit te roeien, maar niet de schadelijke insekten. Een menselijke tragedie van wereldformaat!

Volledige tekst in onderstaande knipsels en in  MAP-LANDBOUWGIF....

‘Naar knipsel

en bron

in/fo